اثرات مرکزی نوسی استاتین بر مصرف خوراک و فعالیت حرکتی مرغان گوشتی

نوسی استاتین یک پیتید هفده اسید آمینه ای است که در مغز پستانداران از شکسته شدن پروتئین پیش ساز نوسی سپتین حاصل می شود و همانند نوسی سپتین برگیرنده های شبه اوپیوئیدی شماره 1 تأثیر دارد اما اثرات آن متضاد با اثرات نوسی سپتین است. لذا این پیتید را به عنوان آنتاگونیست طبیعی و اندوژن نوسی سپتین می شناسند. در یک بررسی جدید نشان داده شده است که تزریق داخل مغزی نوسی استاتین سبب مهار دریافت غذا در موش صحرایی می شود. بنابراین هدف این مطالعه بررسی همین اثر و نیز اثرات آن بر رفتارهای حرکتی مرغان گوشتی به عنوان یک گونه از پرندگان می‏باشد. در این تحقیق دُزهای متفاوت نوسی استاتین (5، 10 و20 میکروگرم) و محلول 9/0 درصد کلرور سدیم (به عنوان گروه شاهد) به بطنهای جانبی خروسهای نژاد رأس تزریق شد و مقدار مصرف غذا و تغییر در رفتارهای حرکتی در فواصل زمانی متعدد اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون توکی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که هیچ کدام از دُزهای به کار رفته نوسی استاتین بر میزان اخذ غذا در مرغان گوشتی تأثیر نداشت که این نتایج با تحقیق مشابه انجام گرفته در موش صحرایی متفاوت است. هیچکدام از دُزهای به کار رفته نوسی استاتین بر رفتارهای حرکتی تیماردهی و بالا و پایین آوردن پاها تأثیر معنی داری نداشت اما دفعات بال زدن به صورت معنی دار در دُز 10 میکروگرم افزایش یافت (05/0> p).